Zondag 27 april 2025

Eventjes terug keren naar het moment dat ik naar een gewone kamer mocht.  Iedereen weet dat je op een gewone kamer meer een nummer bent dan een mens.  Dit geldt natuurlijk niet voor iedere verpleegster/verpleger/dokter/dokteres.  Maar het voelt gewoon helemaal anders.  Heel veel over deze tijd weet ik niet meer.  Ik weet enkel nog dat ik enorm dankbaar ben voor het vele bezoek die ik een ganse dag door kreeg.  Dit gaf me zo een warm gevoel.  Wetende dat je voor veel mensen iets betekent, dat mensen van je houden.  Bezoek voor een patiënt doet heel veel met het genezingsproces.  Maar vergeet niet lieve mensen, dat wanneer een patiënt naar huis mag dit niet wil zeggen dat alles weer ok is.  Dit is zo iets typisch en ik maak me er ook schuldig aan.  Wanneer je het ziekenhuis mag verlaten dan denken veel mensen dat alles ok is met je maar, niets is minder waar.  Toen ik thuiskwam ben ik pas echt in een put gevallen.  Ik was op dat moment alleen.  En overal in huis zag ik alles weer voor me.  Ik beleefde de momenten van pijn en angst opnieuw.  Eigenlijk ben ik pas na het verlaten van het ziekenhuis geconfronteerd met mijn trauma.  Dit uitte zich in depressie en trauma.  In opdracht van het ziekenhuis moest ik naar de revalidatie en psycholoog gaan.  Nu zullen velen denken: "waarom revalidatie"?  Revalidatie is een soort fitness op eigen tempo en bijgestaan door kinesisten.  Ik weet nog heel goed dat ik daar de jongste was.   En weinig vrouwen.   Ik werd vaak aangesproken waarom ik daar was.  Toen mensen mijn verhaal hoorden konden ze het maar moeilijk geloven vermits ik nog zo jong was.  Ondertussen is dit iets die  jammergenoeg bij veel jonge mensen voorkomt.  Dus bij  deze lieve mensen, als er hartproblemen in de familie voorkomen aarzel niet om naar de cardioloog te gaan.  Beter voorkomen dan genezen.  Zoals ik reeds zei werd ik ook doorverwezen naar een psycholoog van het ziekenhuis.  Ik moet zeggen dat ik daar heel sceptisch tegenover stond want hoe kon iemand mij nu begrijpen.  Maar ik kan nu zeggen lieve mensen als jullie hulp nodig hebben van een psycholoog maak vooral dat je je goed voelt bij deze persoon.  Schaam je niet om een andere persoon op te zoeken.  Als je je niet goed voelt bij iemand dan kan je je ook niet openstellen.  Mijn psycholoog was een hele grote steun voor me.  Hij sprak op een zachte monotone toon.  Hij luisterde naar me maar vooral ging hij heel diep.  Wat er toen niet allemaal bovenkwam die er al zo lang uit moest.  Dit heeft me als mens enorm verandert.  Ik heb geleerd dat communicatie alles is.  Maar het is niet evident.

Nu leven we in een wereld dat vertrouwen zo belangrijk is.  Soms zou je denken dat je enkel maar een  psycholoog kan vertrouwen.   Want dit hebben beroepsgeheim terwijl mensen rondom je gewoon met je vertrouwen spelen.  Ook de reacties die mensen geven op mensen die naar een psycholoog gaan,......  Die reacties zijn heus niet nodig.  Velen hebben een psycholoog nodig maar durven zich niet te richten tot iemand uit schrik dat anderen hen zullen belachelijk maken.  Denk niet aan anderen maar denk aan wat je kan helpen.  Niemand hoeft zich te moeien met een ander zijn leven.  Ga voorbij de schaamte!

Ik was een hele rijke vrouw toen ik in het ziekenhuis lag.  Rijk zullen jullie nu denken.  Ja ik was rijk omdat ik zoveel mensen om me heen had.  Maar vergeet niet dat na het verlaten van het ziekenhuis het niet altijd super gaat met je geliefden.  Vergeet hen dan  ook niet.

Zondag 27 april 2025

I am present in this moment, fully aware and engaged with my surroundings.  I practice gratitude and find peace in the present, releasing what I cannot control.  I take time to notice and appreciate the beauty of the world around me, grounding myself in the here and now.  I am mindful of my thoughts and actions, and I cultivate a sense of calm and serenity.  Each moment is a gift, and I embrace it fully.

Zondag 27 april 2025

Lieve mensen ik weet het is een ganse tijd geleden dat jullie nog iets van me vernamen maar ik had medische problemen.  Maar vandaag doe ik mijn best om verder te gaan met mijn verhaal.

Mijn vorig stukje eindigde dat ik enorm veel schrik had en terug naar huis wou.  Mijn mama liet dit echter niet toe.  Op spoed aangekomen gaf mijn mama het doorverwijs briefje af aan de balie.  Daar zeiden ze dat we naar het 2 de verdiep moesten gaan om een gastroscopie te laten nemen.  Maar mijn mama was vastbesloten om op spoed te blijven ze wou dat men me meteen onderzocht.  Mocht ze dit niet gedaan hebben dan zat ik nu dit alles niet te schrijven.  Er liep een dokter rond die gelukkig naar mijn mama wou luisteren en me meteen wou onderzoeken.  Toen hij de symptomen hoorde nam hij meteen een cardiogram en werd er bloed geprikt.  Er werd me ook morfine toegediend.  Ik hoorde de dokters zeggen dat ik geopereerd moest worden.  Ik stond op en zei: "ok wanneer moet ik hier terug zijn"?  De morfine had alle pijn weggenomen en ik voelde me kiplekker.  Ik voelde me zelfs iets te goed.  Ik zag totaal de ernst van de situatie niet in.  Ik was zelfs aan het lachen.  Maar ondertussen hadden ze mijn mama al ingelicht dat ik een zwaar hartinfarct had gehad.   En nog steeds ( denk ik ).  Vanaf nu kan ik enkel vertellen wat ik ervaren heb en niet wat er ondertussen allemaal gebeurde.  Ik werd overgebracht naar een ander ziekenhuis waar ze meer gespecialiseerd waren.  In de ambulance was er een verpleegster mee.  Ik weet nog dat ze me constant vragen aan het stellen was.  Toen begreep ik niet echt waarom ze al deze vragen stelde.  Nadien zeiden ze me dat dit was omdat ik het bewustzijn niet zou verliezen.

Wat voor mij ook 1 van de symptomen was was dat ik om de 5 min naar het toilet moest.  Ik lag nog maar net op de operatietafel of ik moest alweer naar het toilet.  Ze zeiden me dat dit niet mogelijk was dus ik moest op de bedpan gaan.  Op dit moment werkte de morfine nog steeds heel goed en had ik hiermee geen probleem.  Hierna werd ik plaatselijk verdoofd.  Ik weet nog dat er een grote tv naast me stond en dat ik alles kon volgen wat er gebeurde.  Op dat moment waren ze via mijn lies bezig om een stent te plaatsen in mijn kransslagader.  Tijdens de operatie moest ik opnieuw naar het toilet maar dat was op dat moment niet mogelijk.  Vermits ze met heel secuur werk bezig waren.  De ganse tijd lag ik te praten met de anesthesist en met de dokter.  Me nog steeds niet bewust van de ernst van de situatie.  Na de operatie werd ik naar intensieve zorg gebracht.  De anesthesist was een hele lieve man.  Die zei me we gaan je dan naar je kamer brengen waar heel wat mensen op je wachten.  Ik zei hem: "heel wat mensen"?  Je zal wel zien zei hij.  Mijn mama had me binnengebracht hoe konden er dan veel mensen op me wachten?  Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen.  Want veel van deze mensen zijn er niet meer.  Maar ze brachten mijn bed binnen en nadien lieten ze het bezoek binnen.  Daar was mijn mama, mijn grootouders, mijn tante en nichtje en mijn papa.  Het was de eerste keer dat ik mijn grootvader zag huilen en het drong nog steeds niet tot me door dat ik door het oog van de naald ben gekropen.  Deze mensen waren er voor mij.  Altijd!  Wanneer ik dit schrijf ben ik ondertussen mijn grootvader verloren, mijn mama verloren, mijn tante verloren en mijn grootmoeder.  Zij waren steeds een rots in de branding voor me.  Van hen kreeg ik onvoorwaardelijke liefde en steun.

Ik mocht 24h mijn been niet bewegen dus ook niet naar het toilet gaan.  Ik werd toen ook gewassen.  Op het moment dat ik op intensieve lag lagen er 3 patiënten.  De dokters en verpleegsters maakten extra tijd voor ons vrij.  Ik voelde me steeds schuldig als ik moest bellen om naar het toilet te gaan (bedpan).  Maar telkens zeiden ze me dat dit hun job was.  Ik ben iemand die niet graag om hulp vraagt.  Ik moet zeggen dat ik enorm goed behandeld ben op intensieve zorg.  Ik ben die mensen nog steeds zo dankbaar.  Toen ik intensieve mocht verlaten heb ik zelfs gehuild.  Dit terwijl ik eigenlijk blij hoorde te zijn.  Maar deze mensen hadden me niet als een nummer behandeld en ze begrepen me.  Afscheid nemen van hen viel me zwaar.  Maar na '4 dagen mocht ik naar een gewone kamer.  Weer een stap dichter bij het naar huis gaan.

Lieve mensen het zou heel fijn zijn mochten jullie deze blog willen delen met jullie familie en vrienden.  Hoe meer mensen we kunnen bereiken des te beter.  Dit wil zeggen dat we een community kunnen vormen waar mensen zich veilig voelen om over hun gevoelens te praten.  Much love xxx

Fijne dinsdag lieve mensen.

Vooraleer ik verder ga met mijn verhaal wou ik even over de ochtend praten.  Vanmorgen moest ik op controle bij de cardioloog.  Ieder jaar moet ik op controle maar deze keer was ik enorm zenuwachtig.  Het was ook de eerste keer dat ik nadien ook niemand kon bellen die ik lief had.  Normaal dacht ik vandaag te vernemen wanneer er nieuwe batterijen in mijn defi zouden komen maar gelukkig staan die nu nog op 30%.  Ik kreeg wel opnieuw een monitor mee zodat men mij kan opvolgen ivm mijn batterijpercentage en mijn hart.  Ik heb namelijk toch op een bepaald moment een episode gehad die geregistreerd werd  Dit zien ze wanneer ze mijn defi uitlezen.  Ik weet niet wanneer, heb er ook niet achter gevraagd maar, op een gegeven moment moet mijn hartslag enorm de hoogte zijn ingegaan.  Toen ik dit vernam sloeg de paniek weer toe.  Maar blijkbaar is het niets om van wakker te liggen.  Gelukkig maar.  Ik word telkens zo goed opgevangen door de dokters.  Ik ben zowel de cardioloog alsook de verpleegsters zo dankbaar.  Ze komen soms gewoon spontaan binnen om een goeie dag te zeggen en te vragen hoe alles gaat.  Zij zijn zich ook bewust van alles wat er de laatste jaren op mijn pad kwam.  Mijn mama, tante en grootmoeder waren allen patiënten bij mijn cardioloog.  Ik had ze allemaal naar hen doorverwezen omdat hij zo'n integer persoon is.  Je bent geen nummer voor deze cardioloog.  Ondertussen ga ik al 13 jaar naar hem. En ik hoop nog lang te mogen gaan om goed nieuws te krijgen en als het slecht nieuws is dan weet ik dat ik in goeie handen ben.  Bij deze wou ik dit even delen met jullie.  Mensen die vragen hebben mogen die steeds stellen of als je zelf iets wil delen stuur me dan een email.  Sowieso contacteer ik u.  Alles blijft ook anoniem.  Heel veel liefs xxx

Dinsdag 15 april 2025

Adem in.

Neem een momentje om jezelf te waarderen.

Gewoon voor hoe je hier nu bent.  Het geeft niet als je het even niet weet, want wat je nu doormaakt, is iets  waarop je je niet had kunnen voorbereiden.

Goeiemorgen lieve mensen.  

Vandaag ga ik beginnen met een stukje van mijn rugzak te delen met jullie.  Toen ik 33 was kreeg ik een zwaar hartinfarct.  Tot op heden heeft dit nog steeds een enorme invloed op mijn dagelijkse leven.  Wat ik nu ga schrijven zijn enkel de dingen die ik me nog goed herinner.  Je leest alles vanuit mijn gevoel.  Het was op een woensdag eind augustus 2012.  De dag voordat ik opnieuw zou gaan werken na mijn verlof.  Ik had om 14h een afspraak in de garage om mijn auto te gaan halen.  Tot dan toe verliep alles goed.  Het begon op de terugweg naar huis.  Tijdens het rijden kreeg ik plots enorme pijnscheuten in mijn linkerarm.  Dit hinderde me me tijdens het rijden.  Ik voelde me ook duizelig worden maar sprak mezelf toe; alles komt goed, je zal veilig thuis komen.  Thuis aangekomen ben ik me meteen op mijn bed gaan leggen maar ik kon maar niet slapen, de pijn bleef maar duren.  Om 18h belde ik mijn mama op.  Op dat moment voelde ik wat paniek opkomen, ik wist dat er iets niet ok was maar ik had zeker niet aan een hartinfarct gedacht.  Eerlijk, zou iemand van jullie op 33 jarige leeftijd hieraan denken?  Mijn mama zei dat ik rustig moest blijven en dat ze zou langskomen.  Het was dan ook mama die de stap nam om naar een huisarts te bellen.  Jullie moeten weten dat ik een enorme angst had voor dokters, ziekenhuizen en naalden.  Ik had een vaste huisarts en had een dokter waar ik naartoe ging als mijn dokter in verlof was.  Mama nam de eerste dokter die in mijn telefoonlijst voorkwam.  Na haar praktijkuren zou ze bij me langskomen.  Het was dus nog even wachten tot 20h.  Toen de dokter aankwam was de situatie nog erger geworden.  Pijn aan de linkerarm maar ook pijnscheuten op mijn borst en mijn maag was niet ok.  Ik weet nog heel goed dat de dokter en mijn mama met elkaar aan het praten waren en dat mij maar weinig gevraagd werd.  Ze drukte op mijn maag en ja dit deed pijn.  De dokter constateerde dat ik een maagontsteking of een maagzweer had.  Bij deze kreeg ik een inspuiting in mijn bil en kreeg ik zakje die ik puur moest leegdrinken.  Ik hoopte dus snel op beterschap.  Maar beterschap kwam er niet.  Integendeel.  De ganse nacht heb ik geen uur geslapen.  De pijn begon naar een plek tussen mijn schouderbladen te gaan.  Zo hevig dat ik zelfs niet meer neer kon liggen van de pijn.  Ik kroop op mijn knieën buiten rond.  Mijn hondjes liepen constant rond mij.  Ze kwamen me likjes geven, duwden mijn hoofd omhoog, kwamen naast me kruipen.  Ook zij voelden dat er iets niet ok was.  Nadien ben ik gaan beseffen dat zij ook voor een groot deel mijn leven hebben gered.  Tijdens de nacht hield ik ook mijn mama wakker door het constant sturen van sms'jes.  Ik was gewoon bang.  Om 7h in de ochtend belde ik opnieuw naar de praktijk.  Daar zeiden ze me dat de dokter zou komen voor ze aan haar visite zou beginnen.  Een beetje voor 8h kwam de dokter aan.  Ik vertelde haar over mijn nacht.  Ze zei dat dit normaal was en dat de pijn wel enkele dagen kon aanhouden.  Ondertussen was ook mijn mama opnieuw aangekomen.  Toen mama de dokter buiten liet vroeg ze aan haar: 'dokter u bent toch zeker he?'  Waarop de dokter antwoordde: 'Mevrouw, ik ben niet een dokter die zomaar een diagnose stelt'.  Door dit te horen was mijn mama een beetje meer gerustgesteld.  Ik zei tegen mama dat ze terug naar huis moest.  Verontschuldigde me omdat ik haar een ganse nacht had wakker gehouden en zei dat ze naar huis moest om slaap in te halen.  Na lang aandringen besloot mama om naar huis te gaan.  Met. de belofte dat ik haar moest bellen van zodra het echt niet meer ging.  Om 11h ging het helemaal van kwaad naar erger.  De pijn was niet meer te houden en ik moest om de 5 min naar het toilet.  Opnieuw mama gebeld.  Mama besloot om terug tot bij mij te komen en de dokter te bellen.  We mochten langsgaan bij de dokter om een doorverwijsbriefje voor een gastroscopie via spoed.  Ik weet nog dat ik net voor de ingang van het ziekenhuis zei tegen mama dat ik me heel wat beter voelde en terug naar huis wilde.  Maar mama kende me maar al te goed en wist dat ik heel bang was.  Er was geen sprake van dat ze me terug naar huis zou brengen.

In de loop van de dag of morgen ga ik verder.  Want het opnieuw herbeleven valt me zwaar.  De emoties die erbij horen komen steeds opnieuw naar boven.  Met een reden die alles nog veel erger maakt nu ik dit schrijf.  In de tussentijd is mijn mama overleden.  Ik wens jullie een hele fijne maandag toe.